De laatste reis van mijn beide ouders
Blijf op de hoogte en volg Leela
05 November 2013 | Nederland, Wijk aan Zee
Zoals velen van jullie wel weten is in de zomer dit jaar mijn vader overleden. Hij had prostaatkanker en in mei kreeg hij te horen dat dat was uitgezaaid en dat hij niet lang meer te leven had. En dat was ook zo. Hij heeft nog net het einde van de zomer gehaald. Mijn moeder heeft hem verzord tot aan zijn heen gaan. En mijn vader heeft ons en mijn moeder ook altijd laten weten dat hij graag eerder zou willen gaan dan zij. Hij zag het niet zitten alleen achter te blijven. En dan te bedenken dat hij degene was die altijd erop uitging. Zat hij niet in zijn volkstuin, dan zat hij wel in de duinen of was hij op het strand te vinden. Maar zonder mijn moeder zag hij het allemaal niet meer zo zitten. Zij was op de een of andere manier toch zijn veilige basis.
Nu zijn we twee maanden verder. En wij als kinderen hoopten natuurlijk dat mijn moeder na het overlijden van mijn vader uiteindelijk de draad van haar eigen leven weer zou oppakken. Maar zover is het helaas niet gekomen. Nog geen twee weken geleden viel mijn moeder wat ongelukkig en brak haar bekken. Ze kwam daardoor in het ziekenhuis terecht en nog geen 5 dagen later was ze overleden.
Echt niet te geloven. De dag voor haar val ben ik met haar nog erop uit geweest. Mijn moeder was niet iemand van "uitjes". Zij zat graag thuis en vermaakte zich daar wel. Op die bewuste dag vroeg ik of ze toch niet eens zin had om met mij naar Wijk aan Zee te gaan, om ergens een kopje koffie te drinken. Zowaar vond ze dat leuk en samen gingen we met mijn busje op stap. Het restaurantje waar ik koffie met haar wilde drinken was nog gesloten, dus besloten we naar de strantent de "KUSt" te gaan. Daarvoor moesten we nog een een stukje lopen, maar dat was voor mijn moeder geen probleem. Ze liep met de rollater, dat gaf haar veel steun. Heerlijk in het zonnetje gezeten achter glas, koffie erbij, lekker gekletst. Daarna vond ze het leuk om over het betonnen pad wat op het strand lag terug te lopen. Het waaide nogal en het stoof, maar dat maakte haar niet uit. En dat terwijl mijn moeder nooit echt een strandmens was. Ze hield niet van al dat zand overal. Dus wij liepen over het strand, wind in de haren, zand in de ogen. Ze vond het zelfs fijn. Was al zolang niet meer zo buiten geweest. "Lekker die wind in mijn haren" zei ze nog. Heb zowaar ook nog een paar foto's gemaakt, iets in mij wilde dat zo graag.
Ik ben zo blij dat ik dit nog met haar heb kunnen doen. En dat ik niet gewacht heb tot een later moment. Dat ik gelijk mijn ingeving om met haar naar buiten te gaan heb gevolgd.
De laatste nacht thuis heb ik ook nog voor haar gezorgd. Ze was dan wel gevallen en de arts was al langs geweest, maar hij dacht dat er niets gebroken was en ze moest maar gewoon een nachtje slapen en kijken hoe het volgende dag zou zijn. Als ik er nu op terug kijk voelt het wel heel verdrietig, dat ze zoveel pijn heeft moeten hebben. Op bed liggen ging goed, maar ze moest regelmatig haar bed uit om naar de WC te gaan. Ik hielp haar daarbij en dat was zo pijnlijk. Kan er nog om huilen. Maar goed daardoor heb ik nog wel haar kunnen steunen en voor haar kunnen zorgen. En ik heb er ook een fijne herinnering aan.
Op haar laatste avond van haar leven, ben ik nog bij haar op bezoek geweest in het ziekenhuis en heb toch nog even met haar kunnen praten. Gewoon over het weer en over onze wandeling van de week daarvoor. Het zo raar om dan ineens de volgende vroeg te horen dat ze overleden is. Kon het niet geloven. Zag haar nog zo voor me tijdens ons "laatste" gesprekje. Echt heel raar. Heel onwerkelijk. De rest van de week ging als een roes voorbij. Alles geregeld voor de begravenis. Gelukkig heb ik nog 1 zus en 2 broers, en het voorbereiden ging heel harmonieus.
De afscheids dienst was heel mooi. We wisten wat mijn moeder wensen waren, dat had ze ooit eens besproken met mijn jongste broertje en gelukkig hadden ze dat ook op papier gezet.
Mijn vader wilde gecremeerd worden en zijn as wil hij uitgestrooid hebben over zijn favoriete natuur plekje, de duinen en het strand. En mijn moeder wilde begraven worden bij haar ouders. Er was al een plekje voor haar gereserveerd. Echt zo mooi dat ze allebei zo wisten wat ze wilde en dat ook van elkaar respecteerden. Mijn vader was de vrijheids vogel en mijn moeder de familiemens . Echt helemaal prachtig.
Het gekke is dat ik op de dag voor mijn moeders overlijden de as van mijn vader had opgehaald. Heb haar nog de officiele papieren gegeven van het crematorium. En een dag later is ze zelf over gegaan naar de andere wereld. Hoe raar kan het leven lopen.
Net als mijn vader hebben we onze moeder opgebaard in haar eigen huis. En hebben wij als kinderen gewaakt. Dat wilden we allemaal heel graag. Daar hoorde ze thuis, gewoon in haar eigen bed, in het huis waar ze de laatste jaren met zoveel plezier hadden gewoond.
Mijn moeder is gegaan zoals ze geleefd heeft. Stil en niemand tot last willen zijn. Het is een mooie dood en ik vind het voor mijn moeder ook heel fijn dat ze zo rustig en snel is ingeslapen. Na de dood van mijn vader kwam ze ondanks alle bezoek die er was in een stuk eenzaamheid terecht. Zoals we later hoorde van verschillende mensen was het voor haar wel klaar. Ze miste Frans en ze zou het niet erg vinden om ook te gaan. Meer dan 60 jaar waren ze samen geweest. Hebben lief en leed met elkaar gedeeld. En nu was het over. Tegen ons kinderen heeft ze daar nooit over gesproken. Mijn moeder was geen prater en zeker niet over datgene wat haar diep van binnen bezighield.
Mijn vader was daarin tegen het tegenovergestelde. Toen bleek dat hij niet zolang meer te leven had, praatte hij veel over, met iedereen die het wilde horen. Hij was heel erg verbonden aan het leven en het heeft uiteindelijk toch nog een tijdje geduurd voordat hij het leven kon loslaten. Hij nam ook van iedereen die hij kende afscheid. Terwijl mijn moeder met de stille trom vertrokken is.
Ik voel vrede met allebei. Ben heel blij dat ik de laatste jaren zoveel met ze heb kunnen optrekken. Na jaren van afstand, die heb ik ook gehad, kwam er een kentering in mij toen ik veel van mijn oude wonden heb kunnen helen. Met hulp van buiten ben ik er mee aan de slag te gaan. Jaren heb ik hier voor nodig gehad. Heel dankbaar ben ik voor oa Omkar en Dyviam die mij geholpen hebben op dit helings pad.
Ben ook heel dankbaar dat ik daardoor mijn beide ouders heb kunnen toestaan en innemen.
Ik heb er ook bewust voor gekozen om bv elke week met mijn vader iets actiefs te gaan doen, want daar hield hij van en ik ook. Lekker wandelen in de duinen, op het strand of op de pier. Met hem heb ik veel en intens kunnen praten over wat ons bezig hield. Ik kon hem af en toe nog dingen vertellen hoe ik iets zag. Dat heeft hij altijd zeer gewaardeerd, dat zei hij ook.
Met mijn moeder heb ik getracht toch een beetje door te dringen in haar leven. Zo heb ik een boekje gekocht "Mam vertel eens" , daardoor ging mijn moeder toch dingen vertellen over het verleden, de gewone dingen, zoals school, vriendinnen ed. Wat ben ik blij dat ik die stappen heb gezet. Zo kreeg ik toch een beetje een inkijkje in het "onzichtbare" leven van mijn moeder.
Mijn vader en moeder hebben beiden hun leven geleefd op hun eigen manier. Mijn vader altijd er op uit. Hij bracht veel levendigheid mee in het gezin. Mijn moeder altijd zorgend voor ons als kinderen en haar man.
Ook ben ik heel blij dat ik deel uitmaak van een kinderij. Ik heb een oudere zus en 2 broers onder mij. Ook al ben ik een andere weg gegaan in mijn leven dan zij. Zij zijn me heel dierbaar en ook tijdens het afscheidproces van mijn beide ouders heb ik hen als zeer steunend en aanwezig eravaren.
In dankbaarheid heb ik afscheid genomen van hun beiden, ieder op hun eigen unieke manier.
Ook al zijn ze er fysiek niet meer. In mij leven ze altijd voort. Altijd.
De teksten van hun rouwkaarten:
Voor mijn vader:
Telkens als de duinen ziet
Denk dan even aan mij
Zoals ik ben
Zoals ik was
Het is goed geweest
Tekst voor mijn moeder:
Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij
Ik was daar niet alleen
want ook de Heer liep aan mijn zij.
Nu zijn we twee maanden verder. En wij als kinderen hoopten natuurlijk dat mijn moeder na het overlijden van mijn vader uiteindelijk de draad van haar eigen leven weer zou oppakken. Maar zover is het helaas niet gekomen. Nog geen twee weken geleden viel mijn moeder wat ongelukkig en brak haar bekken. Ze kwam daardoor in het ziekenhuis terecht en nog geen 5 dagen later was ze overleden.
Echt niet te geloven. De dag voor haar val ben ik met haar nog erop uit geweest. Mijn moeder was niet iemand van "uitjes". Zij zat graag thuis en vermaakte zich daar wel. Op die bewuste dag vroeg ik of ze toch niet eens zin had om met mij naar Wijk aan Zee te gaan, om ergens een kopje koffie te drinken. Zowaar vond ze dat leuk en samen gingen we met mijn busje op stap. Het restaurantje waar ik koffie met haar wilde drinken was nog gesloten, dus besloten we naar de strantent de "KUSt" te gaan. Daarvoor moesten we nog een een stukje lopen, maar dat was voor mijn moeder geen probleem. Ze liep met de rollater, dat gaf haar veel steun. Heerlijk in het zonnetje gezeten achter glas, koffie erbij, lekker gekletst. Daarna vond ze het leuk om over het betonnen pad wat op het strand lag terug te lopen. Het waaide nogal en het stoof, maar dat maakte haar niet uit. En dat terwijl mijn moeder nooit echt een strandmens was. Ze hield niet van al dat zand overal. Dus wij liepen over het strand, wind in de haren, zand in de ogen. Ze vond het zelfs fijn. Was al zolang niet meer zo buiten geweest. "Lekker die wind in mijn haren" zei ze nog. Heb zowaar ook nog een paar foto's gemaakt, iets in mij wilde dat zo graag.
Ik ben zo blij dat ik dit nog met haar heb kunnen doen. En dat ik niet gewacht heb tot een later moment. Dat ik gelijk mijn ingeving om met haar naar buiten te gaan heb gevolgd.
De laatste nacht thuis heb ik ook nog voor haar gezorgd. Ze was dan wel gevallen en de arts was al langs geweest, maar hij dacht dat er niets gebroken was en ze moest maar gewoon een nachtje slapen en kijken hoe het volgende dag zou zijn. Als ik er nu op terug kijk voelt het wel heel verdrietig, dat ze zoveel pijn heeft moeten hebben. Op bed liggen ging goed, maar ze moest regelmatig haar bed uit om naar de WC te gaan. Ik hielp haar daarbij en dat was zo pijnlijk. Kan er nog om huilen. Maar goed daardoor heb ik nog wel haar kunnen steunen en voor haar kunnen zorgen. En ik heb er ook een fijne herinnering aan.
Op haar laatste avond van haar leven, ben ik nog bij haar op bezoek geweest in het ziekenhuis en heb toch nog even met haar kunnen praten. Gewoon over het weer en over onze wandeling van de week daarvoor. Het zo raar om dan ineens de volgende vroeg te horen dat ze overleden is. Kon het niet geloven. Zag haar nog zo voor me tijdens ons "laatste" gesprekje. Echt heel raar. Heel onwerkelijk. De rest van de week ging als een roes voorbij. Alles geregeld voor de begravenis. Gelukkig heb ik nog 1 zus en 2 broers, en het voorbereiden ging heel harmonieus.
De afscheids dienst was heel mooi. We wisten wat mijn moeder wensen waren, dat had ze ooit eens besproken met mijn jongste broertje en gelukkig hadden ze dat ook op papier gezet.
Mijn vader wilde gecremeerd worden en zijn as wil hij uitgestrooid hebben over zijn favoriete natuur plekje, de duinen en het strand. En mijn moeder wilde begraven worden bij haar ouders. Er was al een plekje voor haar gereserveerd. Echt zo mooi dat ze allebei zo wisten wat ze wilde en dat ook van elkaar respecteerden. Mijn vader was de vrijheids vogel en mijn moeder de familiemens . Echt helemaal prachtig.
Het gekke is dat ik op de dag voor mijn moeders overlijden de as van mijn vader had opgehaald. Heb haar nog de officiele papieren gegeven van het crematorium. En een dag later is ze zelf over gegaan naar de andere wereld. Hoe raar kan het leven lopen.
Net als mijn vader hebben we onze moeder opgebaard in haar eigen huis. En hebben wij als kinderen gewaakt. Dat wilden we allemaal heel graag. Daar hoorde ze thuis, gewoon in haar eigen bed, in het huis waar ze de laatste jaren met zoveel plezier hadden gewoond.
Mijn moeder is gegaan zoals ze geleefd heeft. Stil en niemand tot last willen zijn. Het is een mooie dood en ik vind het voor mijn moeder ook heel fijn dat ze zo rustig en snel is ingeslapen. Na de dood van mijn vader kwam ze ondanks alle bezoek die er was in een stuk eenzaamheid terecht. Zoals we later hoorde van verschillende mensen was het voor haar wel klaar. Ze miste Frans en ze zou het niet erg vinden om ook te gaan. Meer dan 60 jaar waren ze samen geweest. Hebben lief en leed met elkaar gedeeld. En nu was het over. Tegen ons kinderen heeft ze daar nooit over gesproken. Mijn moeder was geen prater en zeker niet over datgene wat haar diep van binnen bezighield.
Mijn vader was daarin tegen het tegenovergestelde. Toen bleek dat hij niet zolang meer te leven had, praatte hij veel over, met iedereen die het wilde horen. Hij was heel erg verbonden aan het leven en het heeft uiteindelijk toch nog een tijdje geduurd voordat hij het leven kon loslaten. Hij nam ook van iedereen die hij kende afscheid. Terwijl mijn moeder met de stille trom vertrokken is.
Ik voel vrede met allebei. Ben heel blij dat ik de laatste jaren zoveel met ze heb kunnen optrekken. Na jaren van afstand, die heb ik ook gehad, kwam er een kentering in mij toen ik veel van mijn oude wonden heb kunnen helen. Met hulp van buiten ben ik er mee aan de slag te gaan. Jaren heb ik hier voor nodig gehad. Heel dankbaar ben ik voor oa Omkar en Dyviam die mij geholpen hebben op dit helings pad.
Ben ook heel dankbaar dat ik daardoor mijn beide ouders heb kunnen toestaan en innemen.
Ik heb er ook bewust voor gekozen om bv elke week met mijn vader iets actiefs te gaan doen, want daar hield hij van en ik ook. Lekker wandelen in de duinen, op het strand of op de pier. Met hem heb ik veel en intens kunnen praten over wat ons bezig hield. Ik kon hem af en toe nog dingen vertellen hoe ik iets zag. Dat heeft hij altijd zeer gewaardeerd, dat zei hij ook.
Met mijn moeder heb ik getracht toch een beetje door te dringen in haar leven. Zo heb ik een boekje gekocht "Mam vertel eens" , daardoor ging mijn moeder toch dingen vertellen over het verleden, de gewone dingen, zoals school, vriendinnen ed. Wat ben ik blij dat ik die stappen heb gezet. Zo kreeg ik toch een beetje een inkijkje in het "onzichtbare" leven van mijn moeder.
Mijn vader en moeder hebben beiden hun leven geleefd op hun eigen manier. Mijn vader altijd er op uit. Hij bracht veel levendigheid mee in het gezin. Mijn moeder altijd zorgend voor ons als kinderen en haar man.
Ook ben ik heel blij dat ik deel uitmaak van een kinderij. Ik heb een oudere zus en 2 broers onder mij. Ook al ben ik een andere weg gegaan in mijn leven dan zij. Zij zijn me heel dierbaar en ook tijdens het afscheidproces van mijn beide ouders heb ik hen als zeer steunend en aanwezig eravaren.
In dankbaarheid heb ik afscheid genomen van hun beiden, ieder op hun eigen unieke manier.
Ook al zijn ze er fysiek niet meer. In mij leven ze altijd voort. Altijd.
De teksten van hun rouwkaarten:
Voor mijn vader:
Telkens als de duinen ziet
Denk dan even aan mij
Zoals ik ben
Zoals ik was
Het is goed geweest
Tekst voor mijn moeder:
Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij
Ik was daar niet alleen
want ook de Heer liep aan mijn zij.
-
05 November 2013 - 12:24
Charissa:
Wat een ontroerend en mooi hoe je schrijft over hun laatste reis en jouw eigen (innerlijke) reis Leela. veel liefs en een dikke knuffel Charissa -
05 November 2013 - 12:31
Marian Duineveld:
Wat een verhaal Leela. Het valt niet mee om je ouders zo snel achter elkaar te moeten verliezen. Bijzonder dat je jouw verhaal deelt. Dergelijke verliezen zijn ook niet te bevatten. Wij kunnen de dood ook niet begrijpen, omdat wij er nauwelijks iets van weten. Heel veel sterkte de komende tijd!!
Lfs Marian -
05 November 2013 - 12:37
Georgien:
MOOI ,een warme omhelzing van Georgien -
05 November 2013 - 13:23
Jonne:
Lieve dappere Leela,
gecondoleerd, dat natuurlijk eerst. wat een bijzondere gebeurtenis, en wat geweldig dat je je ingeving om met je moeder naar het strand te gaan!!! dank voor dit ontroerende, eerlijke en krachtige verslag meidje!! nu door met het leven zonder ouders, een nieuwe kans!! veel liefs, jonne x -
05 November 2013 - 13:25
Johanna:
Lieve Leela, Dank je wel voor dit mooi beschreven stuk van je leven. Heel bijzonder hoe je ouders zo snel na elkaar zijn overgegaan. Wel een enorme verandering voor jullie, hun kinderen. Ik wens je heel erg veel sterkte met het wennen aan deze totaal nieuwe situatie. Liefs, Johanna -
05 November 2013 - 13:26
Mirjam:
Mooi opgeschreven lieverd. Bewijst maar weer eens dat het goed is om met 'oude wonden" aan de slag te gaan en om te helen. De afgelopen week heeft mij wel weer wakker geschud, het plotselinge vertrek van je moeder was het bewijs: Ik moet ook aan de slag voor het te laat is!
Veel liefs en knuf x -
05 November 2013 - 13:48
Simone Kiekebosch:
Leela, wat een heftig maar mooi verhaal. Ik kan me jouw ouders nog herinneren van jouw 50ste verjaardag enige jaren geleden. Vooral de levendigheid van je vader staat me nog goed bij.
Heel veel sterkte, er is wel een stuk verleden van jezelf echt verdwenen met hun overlijden.
Uit ervaring weet ik dat het went zonder ouders, maar je wordt er in zekere zin ook sterker van.
Heel veel liefs uit Nijmegen! Simone -
05 November 2013 - 13:58
Joost En Joke Van Kempen:
Lieve Leela,
Gecondoleerd met het overlijden van je moeder. En wat heb je het allemaal mooi verwoord. Het is heel onwerkelijk als je ouders zo kort na elkaar overlijden. Wij hebben het zelf ook meegemaakt. Drie ouders in tijd van 5½ maand. Wij werden getroost met de gedachte dat ze een prachtige leeftijd hadden bereikt. Maar toch....
We wensen je sterkte voor de komende tijd en bedankt dat je je gevoelens met ons wilde delen.
Lieve groeten -
05 November 2013 - 14:30
Marouscha:
lieverd, bedankt voor je mooie ontroerende verhaal en dat je zo afscheid van hen hebt mogen nemen. Het ouder-kind proces gaat door nu je nog zo verbonden bent. Heel veel sterkte hiermee. Hartegroet, -
05 November 2013 - 15:27
Mirjam Voets:
Leela,
Prachtig, mooi, klein, groots, ontroerend.....Sterkte met jouw pad en met je ouders altijd bij/achter je...Dank je wel dat je dit mooie verhaal met ons hebt gedeeld.....
Liefs Mirjam -
05 November 2013 - 16:29
Vasna:
Lieve Leela,
Je eert je ouders op heel mooie wijze door deze woorden en daarmee ook jezelf en het leven.
Ik wens je veel liefde en licht toe.
Dikke kuffel, -
05 November 2013 - 16:47
Irma:
Lieve leela,
Heel veel sterkte met dit verlies! Je hebt het mooi beschreven. Je kunt met een mooi gevoel terug denken aan de laatste tijd met beide ouders.
Mooie teksten op de kaarten....Treffend !
Veel liefs en knuf Irma en Klaas -
05 November 2013 - 18:15
Carola (|N.w.hout):
Wat beschrijf je het verhaal van jouw ouders mooi. Het raakt. Heel fijn voor je dat je een goed gevoel hebt bij wat je hebt kunnen betekenen in hun laatste jaren. Dit is mooi om mee te nemen in jouw leven in de toekomst.
Mooie processen en steunend. Het ga je goed en we spreken elkaar 'soon'. Liefs Carola. -
05 November 2013 - 19:09
Ranjana:
Lieve Leela, Wat een geschiedenis ... en wat mooi zoals je jezelf laat zien ... waardig en krachtig. Het is nogal wat om in zo korte periode beide ouders te verliezen. Het komt me voor dat ze eigenlijk niet zonder elkaar wilden leven. Misschien niet eens helemaal bewust. Dank je wel dat je dit ook met mij wilde delen. Fijn voor jou dat het contact tussen de kinderen van je ouders zo goed is. Ik ben blij voor je.
Van harte gecondoleerd. Lieve groet, warme hug, Ranjana -
05 November 2013 - 19:11
Liesbeth:
Dank je en veel sterkte,
XXL
-
05 November 2013 - 20:04
Afke:
Hee lieve Leela,
Wat een grootste gebeurtenissen in zo'n korte tijd. En wat beschrijf je het mooi en liefdevol. Met bewondering heb ik het gelezen. Het is duidelijk hoe ze in je voort leven, mooi!!
Dikke knuf! -
05 November 2013 - 20:29
Raagi:
Leela.... het meeste van je verhaal heb ik natuurlijk al persoonlijk mogen horen en toch weer is het mooi en juist ontroerend om het nu zo samengebundeld te lezen.... Zoals wel vaker komt juist 'op afstand' bij mij het besef hoe een waardevolle vriendin ik heb ;-) aan jouw. Sterkte met je verdriet. Tot gauw.....
-
05 November 2013 - 21:47
Marianna :
Lieve Leela,
Dankjewel voor dit mooie verhaal. zo ben ik er ook een klein beetje deel van.
We zien elkaar in het nieuwe jaar!
Marianna -
05 November 2013 - 23:40
Regina:
Lieve Marry,
Gecondoleerd met het verlies van je ouders,w at een heftige periode en wat een moie afsluiting al si, dit zo lees. Wanneer kunnen we afspreken om het er samen even over te hebben. Geef je enkele data door.
Liefs Regina -
06 November 2013 - 21:32
Ina S.:
Jouw relaas lezen beneemt mij de adem en doet mij stil zwijgen, ja zelfs ik kan sprakeloos zijn om zoveel verdrietige gebeurtenissen achter elkaar en ook van jouw warme,mooie,intens liefdevolle woorden. Het lijkt haast of je vanuit een andere dimensie schrijft Leela. Ik wens je alles wat goed voor je is en wat je nodig hebt. Ook voor jouw dierbaren.
liefsliefsliefs,
Ina -
08 November 2013 - 11:00
Els:
Lieve Leela,
Erg laat heb ik jouw mooie ontroerende brief over je beide ouders gelezen. Gecondoleerd met hun overlijden.
Fijn te lezen dat je vrede hebt gezocht en gevonden in je relatie met hen. Dierbaar. Kwetsbaar.
Moedig.
Ik wens je veel sterkte toe in de tijden die komen gaan. Hoop je gauw weer te zien.
Liefs: Els
-
08 November 2013 - 11:40
Divyam:
Mooi lieverd...en dikke knuffel van ons -
14 November 2013 - 10:40
Ingrid Reuvers:
Lieve Leela,
mooi prachtig mens...kippenvel overal na het lezen van je verhaal...dankje voor het delen...liefs
-
04 December 2013 - 18:58
Ineke Adrichem.:
leela, gecondoleerd met het verlies van je beide ouders in zo'n korte tijd beide verliezen is heel erg moeilijk lijkt me.
Wat fijn dat je op deze manier nog afscheid heb kunnen nemen en die mooie ervaring met je moeder heb kunnen hebben.
Ik heb met ontroering het verhaal gelezen en ben blij dat het zo harmonieus met je broers en zus heeft kunnen verlopen dat gebeurt wel eens anders.
Ik wens je voor het nieuwe deel van je leven zonder je ouders sterkte maar je kunt het.
Ik zie uit naar je nieuwe verhalen die meestal heel vrolijk zijn en hoop weervan je belevenissen te kunnen genieten, hele lieve groetjes van Ineke Adrichem.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
