De reis zit erop

Mijn trip met de groep zit erop. Straks breng ik iedereen naar het vliegveld.
Het was een fantastische reis. Alles zat mee. De chauffeuse was echt geweldig. Ze reed erg goed. Daarnaast was het nog eens een hele leuke, gezellige vrouw. De bus was echt heerlijk. Het was een bus met een vrachtwagen voorcabine en lekker hoog op de wielen. Daarnaast hadden we ook nog eens fantastisch weer. De eerste 10 dagen heeft de zon geschenen en hebben we geen spatje regen gehad. En de groep was heel prettig. Al met al een zeer geslaagde reis.
Tijdens een slaapzak accommodatie reis weet ik nooit precies van te voren waar ik ga slapen met de groep. Sommige plekken ken ik van vorige reizen, maar er zijn ook altijd weer nieuwe plekken bij. Net zoals deze reis. In Myvatn kwam ik op een plek terecht die ik en Ragna (mijn chauffeuse) niet kende. We moesten ons melden op de camping. Ik mij melden, bleek dat we in een soort guesthouse zouden slapen. Het meisje achter de receptie legde mij uit waar het gebouw stond. Ik lette niet helemaal goed op. Ze zei iets over naar beneden rijden en dan aan de linker kant van de weg. Ik had nog wel even een snelle blik geworpen op de plattegrond en zag dat het gebouw aan de rand van wat ik dacht water lag. O, dus ons gebouw ligt aan de rand van het meer. Goed ik weer terug de bus in. Iedereen zat met spanning te wachten waar we zouden slapen. “Ragna, ik geloof dat we terug moeten naar het meer, onze accommodatie ergens aan het water”. Wij weer terug naar het meer. Maar al wat wij zagen was lava en nog eens lava. Nee hoor hier lag echt geen guesthouse. Mmmmmm wat nu, dan maar weer terug en ondertussen belde ik de camping. Bleek dat het guesthouse aan de rand van het lavaveld lag op nog geen 5 minuten lopen van waar ik had ingecheckt. O wat een grap. Ik had het lava aangezien voor water. Het guesthouse was niet meer dan een aantal kamers in een soort barakkengebouw. Met een aangebouwde keuken. Allemaal kamers in een lange rij aan 1 gang. De keuken leek wel een kas, overal glas en aangezien de zon scheen werd het hier wel erg warm. Daarbij kwam ook nog dat we echt niet de enige gasten waren. Er was al een groep en er waren veel individuele gasten. Gelukkig konden we redelijk rustig ons eten koken en opeten (dit kon buiten op het lavaveld). Alleen was mij verteld dat er ook nog een hele groep Polen zouden komen. Zo’n 30 man. Nou dat hebben we geweten. Om 11 uur ’s avonds kwam er een groep binnen stuiteren. Ze begonnen allemaal in de keuken hun eigen potje te koken. Het was een drukte van jewelste. Het brandalarm ging ook nog af, omdat iemand de tent blauw liet worden door ham te gaan bakken. Echt wat een invasie. En dat terwijl mijn groep al probeerde te gaan slapen. Ik zou die nacht bij een aantal van deelnemers gaan slapen, er was geen aparte slaapplek voor mij in dit gebouw. Ik lag nog geen 5 minuten en ik wist al dat ik hier niet ging blijven. Iemand lag te snurken als een gek en ondanks het feit dat ik degene een aantal keer een por gaf bleef ze rustig door snurken. Nee dat was niet handig. Ik besloot dus om midden in de nacht mijn tent op te zetten op de camping en daar te gaan slapen. Eindelijk kon ik lekker gaan slapen.
Ik laat het hier bij,
Veel liefs Leela